Piórem Feniksa

Rieen · Wysłany: Wto 13:27, 01 Mar 2011 Temat postu: Reportaż, "W krainie wyobraźni"

Niepublikowany, stworzony przed trzema laty. Jedno jest pewne, dziennikarką nie zostanę ;)
Miłej lektury.
(Mogą być problemy interpunkcyjne, miałam parę wątpliwości.)

W krainie wyobraźni

Dzień jak każdy. Kama wstaje wcześnie rano, ubiera się, czesze, maluje i wybiega z bułką w zębach na przystanek. „Ciągle się śpieszę” – przyznaje. W autobusie powtarza jeszcze słówka, których uczyła się wczoraj, później czyta książkę. W pięć minut dobiega do swojego liceum. Swobodnie rozmawia ze znajomymi - razem się śmieją, wygłupiają, wracają ze szkoły. Kama wysiada na ostatnim przystanku. Zostaje zupełnie sama. W domu ma chwilę tylko dla siebie, zanim rodzice wrócą z pracy. Włącza komputer i komunikator internetowy, plotkuje z przyjaciółmi, odnawia znajomości z gimnazjum, obozów. Rozłącza się z Internetem dopiero, gdy ojciec zagląda do salonu. Zamyka się swoim pokoju i… odpływa.

Szara rzeczywistość

Kama jest spokojną 16-latką. Chodzi do miejskiego liceum. Łatwo przystosowała się do nowego otoczenia. Czuje się dobrze w grupie, ma wielu znajomych. „Czasem chciałabym wiedzieć co o mnie myślą – wyznaje z lekkim uśmiechem. – Chyba jestem lubiana, ale pozory często mylą.” W poprzedniej szkole trzymała się raczej na uboczu. Zawsze była dobrą uczennicą i nie zawsze mogła zrozumieć swoje koleżanki, które zdawały się myśleć w zupełnie innych kategoriach niż ona. „Inaczej podchodziły do swoich obowiązków szkolnych, rodziców, śmieszyły je żarty, których ja nie rozumiałam” – wspomina. Kiedyś chciała się od nich odciąć, dzisiaj utrzymuje z nimi kontakt tylko przez Internet. „Łatwiej rozmawiać, gdy nie mamy wspólnych tematów” – śmieje się.

Samotna w tłumie

Pomimo wielu kolegów i koleżanek, Kama spędza swój wolny czas w domu. Mieszka daleko od centrum, dojeżdża do szkoły kilkoma autobusami. „Gdybym mieszkała nieco bliżej na pewno częściej spotykałabym się z ludźmi – mówi ze smutkiem. – W domu sama znajduję sobie rozrywkę. Myślę, że nawet o wiele lepszą od tej, którą zabawiają się moi rówieśnicy” – dodaje z satysfakcją. Czuje się samotna. Chciałaby czasem wyjść na spacer lub po prostu porozmawiać z kimś kto ją wysłucha. Zawsze marzyła o psie, któremu mogłaby zawierzyć wszystkie tajemnice. „Chcę dużego i kudłatego – śmieje się – żebym mogła się do niego przytulić, kiedy jest mi źle.

Chwila zapomnienia

„Gdy zostaję sama, zamykam się we własnym świecie” – odpowiada Kama zapytana o chwile spędzane w domu. – „ Zapominam o całym świecie i zostaję tylko ja… i moje marzenia”. Wchodzi do pokoju, zamyka dokładnie drzwi i włącza radio. Często jest karcona za zbyt duży hałas. „ Uwielbiam współczesną muzykę. Słucham często metalu – wyjaśnia z uśmiechem. – Skaczę, tupię, macham głową we wszystkie strony. Robię tylko to na co mam w danej chwili ochotę”. Oprócz tańca, zajmuję się także śpiewem, grą na gitarze, rysuje. Próbowała sił w pisaniu wierszy. „To jednak nie dla mnie, nie potrafię dobrze składać słów. Ta forma jest zbyt dostojna. Nie obejmuje moich prostych myśli.”

Magia wyobraźni

Od paru lat dziewczyna interesuje się fantastyką. Zafascynowana niezwykłymi krainami, pięknymi elfami i dzielnymi rycerzami, czyta wiele książek. „Uwielbiam Tolkiena. Podziwiam go za tą niezwykłą wyobraźnię – wyznaje z iskierkami w oczach. – To niewiarygodne, że jeden człowiek potrafi stworzyć coś tak pięknego, jak świat hobbitów, orków, tajemniczych elfów i czarodziei”. W przyszłości sama chciałaby napisać powieść. Obawia się jednak, że nie wystarczy jej magii, która tak bardzo przyciąga ją do książek ulubionych autorów. „W mojej głowie widzę jasną postać. Wspaniałego elfa. Wiem jak wygląda, jak się czuję i co by zrobił w danej sytuacji. Gdybym kiedykolwiek miała go opisać, nie wiem czy wystarczyłoby mi słów. – opowiada z zapałem. – To on z pewnością stałby się głównym bohaterem mojej książki.”

Wiara w marzenia

Kama wierzy, że kiedyś spełnią się wszystkie jej marzenia. Na razie nie ma odwagi by mówić o nich głośno, ale wszystko jeszcze przed nią. Jest młoda, zdolna, głowę ma pełną pomysłów. „Ostatnio szukam inspiracji w czymś więcej, niż książki – wyznaje uśmiechając się tajemniczo. – Poznałam kogoś, kto pomógł mi zrozumieć, że nie jestem sama”. Radosna, pełna energii patrzy w przyszłość. Wie, że jest wielu ludzi, którzy już utracili wiarę lub poddali się monotonii życia. „ Ja nigdy nie popadnę w rutynę – obiecuje. – Mam jasny cel. Będę do niego dążyć tak długo, aż go osiągnę. A później? Później z pewnością znajdę następny, jeszcze wspanialszy…”

Grudzień, 2007


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj