Piórem Feniksa

~res

Nie wiem, czy nadaje się to do innej kategorii, ale widze, że sporo osób ma ten temat coś do powiedzenia. Miło porozmawiać o czyms takim, a sama jestem ciekawa, jak taka pielgrzymka przebiega, bo nigdy na żadnej nie byłam. I jak znam życie, i siebie nie pójde w najbliższym czasie, patrz pare lat.
Zatem jak to jest? Dlaczego właściwie sie chodzi? I co w tym takiego jest, że przyciaga tyle osób, także młodzieży?

Liz

Nie wiem dokładnie, nigdy nie byłam na pielgrzymce, choć nie ukrywam, że bym chciała. Do Częstochowy mam kawałek (dwa tygodnie?), ale może za rok, za dwa, spróbuję.
Na pielgrzymki chodzi się po to, żeby się modlić. Często w jakiejś intencji, w prośbie o coś. Niektórzy błagają o łaski u Boga, inni chcą coś odnaleźć. Sens? Ktoś równie dobrze może pójść sobie, ot tak. Ja na pewno zrobiłabym to po coś. Chciałabym znaleźć Boga.

Kurzok

Pielgrzymka, może to się wydac dziwne, ale ma dużo wspólnego z Bogiem. Właściwie z każdej wierze. I trzeba wierzyc. Chociaz ateiści też mogą iśc. Ci ludzie mają w sobie wiele determinacji. Nie byłam, nie wiem jak to wygląda.

Astrum

A ja mam spore doświadczenie. Mama woziła mnie w wózku i teraz to już co rok. Chodzę częściowo dlatego, że nie chcę tego przerwać, że jak chodzę to chodzę. Dla atmosfery, dla wspaniałych ludzi i cudownych przeżyć. Dla oderwania się od codzienności, odetchnięcia i dla zbliżenia się do Boga przede wszystkim. W normalnych warunkach jest to dużo, dużo trudniejsze. Po pielgrzymce zawsze mam więcej siły, chce mi się żyć. To nic, że we wrześniu świat na nowo przygniata.

Tak sobie pomyślałam - i myślę najzupełniej poważnie - że może ktoś chciałby ze mną i moimi znajomymi pójść. To tylko pięć dni, wychodzimy za tydzień. I jak? :)

Kurzok

a skąd idziecie? * W głowie Kurzoka rodzi się misterny plan, by udac się na pielgrzymkę*

Astrum

Miejscowość Dzierżawy zapewne niewiele ci mówi, to taka wieś, o której nikt nie wie. Ale województwo łódzkie, diecezja włocławska (no bo przecież my tu o religii).
Chodź, Kurzok, proooszę. Ja wszystko objaśnię :)

~res

A ja się boję takiej pielgrzymki, tak zwyczajnie sie boję, niby chcę, baa, pewnie że chcę, ale boję się...

Astrum

Ale czego tutaj się bać? Mogę opowiedzieć jak to jest :)

Liz

A ja mogę przy okazji posłuchać ;)

Astrum

Nie wiem od czego zacząć. W każdej pielgrzymce jest trochę inaczej, dlatego opiszę na przykładzie naszej - w żadnej innej nie uczestniczyłam.
My jesteśmy małą grupą, zaledwie siedemdziesiąt, osiemdziesiąt osób, ale idziemy razem z dwiema innymi (znacznie większymi). Wygląda to tak, że wychodzimy co pięć minut, idziemy oddzielne, ale mamy wspólne postoje i noclegi. Oprócz tego zachowujemy odrębność: inni kierownicy, kolory chust czy miejsce, z którego wyruszyliśmy.
Wstaje się wcześnie, około szóstej rano. Najpierw zbiórka, a potem idziemy. Odcinki mają tak mniej więcej po osiem kilometrów, choć jest parę takich kilkunastokilometrowych i one rzeczywiście są sporym wyzwaniem. Potem postój, idziemy, postój, aż do wieczora. Mamy swoją grupę muzyczną, którzy grają i śpiewają, a szczególną atmosferę zapewniają klerycy (tak, będę się nimi chwalić gdzie się tylko da, bo naprawdę są cudowni!). Są też momenty ciszy - czasem celowe, częściej spowodowane awarią nagłośnienia ;). No i modlitwy. Zawsze rano te standardowe, godzinki, koronka o piętnastej, później różaniec. Do mikrofonu dopchać może się każdy - w trakcie modlitwy jest to nawet wskazane, choć nie ma problemu by pobawić się przez chwilę w muzycznych. Zapomniałabym! Codziennie jest msza. Pierwszego dnia rano, przed wyruszeniem, później tak mniej więcej w południe.
Wieczorem dochodzimy do miejscowości, w której jest nocleg. My mamy cztery noclegi. Z tym w zasadzie jest największy problem, choć bez przesady. W dwóch miejscowościach ludzie chętnie biorą pielgrzymów, w dwóch innych śpimy w szkołach (my - w sensie moja rodzina - mamy stałe noclegi aż w trzech). Co do szkoły ja sama mam mieszane uczucia. Niby jest fajnie, ale brak zimnej wody (dzień przed wejściem!) czy towarzystwo tych mniej życzliwych ludzi bywa uciążliwe. Choć to przecież tylko jedna noc. Co do spania w domach - zależy od rodziny, która przyjmuje, ale skrajne przypadki zdarzają się bardzo rzadko. W każdym razie ma się przynajmniej zapewnioną łazienkę, jedzenie i łóżko (choć nie wszyscy się na nim mieszczą, są jeszcze karimaty).
Ubrania pakuje się do toreb podróżnych, one jadą samochodem i dostać się można do nich dopiero wieczorem - no, chyba że zna się kierowcę ^^. Jedzenie znajduje się w plecakach, które jadą innym samochodem i są wyjmowane na każdym postoju. Oprócz tego warto mieć mały plecak gdy się idzie i wsadzić do niego wodę, płaszcz przeciwdeszczowy czy portfel, bo przecież nie da rady kupić wszystkiego na samym początku i wozić tego ze sobą.
Kwestia najważniejsza: ból. Kiedy się idzie rzeczą normalną są bóle mięśni, pleców i pęcherze na stopach. Trzeba mieć ze sobą własną apteczkę z bandażami, plastrami, maściami, igłami, tabletkami, etc. Ale mamy opiekę medyczną, która dba o wszystko. W razie niedyspozycji mamy busa, który zatrzymuje się co jakiś czas i zbiera tych, którzy nie dali rady. Nie ma przecież obowiązku przejścia całej trasy i można wsiadać kiedy tylko się chce.

Wiedziałam, że się rozpiszę. Może jeszcze jakieś pytania?

~res

I to mnie jakoś przeraża, może nie, to zbyt duże słowo, ale fakt, że może nie dam rady, chociaż kilka- kilkanaście-m kilometrów to dla mnie niedużo... Jakoś nie potrafiłabym tak bez...no właśnie sama nie wiem bez czego? A może wiem, tego kogoś tak to chyba to, a może znów zrzucam swoją niedyspozycje na kogoś innego?
Ale chciałabym iść, chciałabym, ale...jeszcze nie teraz, poczekam, muszę do tego dorosnąć, bo jestem słaba ostatnio jeśli chodzi o wiarę, kościół i całość.

Liz

~res, wiesz, ja myślę, że to mogłoby pomóc się właśnie "umocnić".

Kiedyś. Teraz na pewno nie dałabym rady.

~res

Nie dałbym teraz rady, muszę poczekać, jeszcze nie, ale pójdę, kiedyś kiedyś pójdę...

Astrum

Dziewczyny, to wcale nie jest takie trudne, jak wam się wydaje. Tak, wszystko boli i nie ma się sił, ale naprawdę warto trochę się pomęczyć. I najgorzej jest zacząć, zaraz po postoju, kiedy wszystko się zastanie i nie można się rozchodzić. Ale kiedy już zacznie się iść - to się idzie. Rok temu, pod koniec dnia stopy miałam pokryte pęcherzami jak nigdy wcześniej, ale ostatni odcinek przeszliśmy tańcząc razem z klerykiem i siostrą zakonną. W ogóle nie czułam bólu pękających bąbli, bo zajęta byłam tańcem. Ten sam kleryk następnego dnia (kiedy nie dał rady i wsiadł do samochodu) powiedział, że kobiety są zdecydowanie wytrzymalsze - to mnie jakoś podbudowało i kiedy nie miałam sił przypominałam sobie te słowa lub nuciłam pieśń (może znacie "Ci co zaufali Panu, odzyskują siły"). I nie ma nic złego w tym, że ktoś nie przejdzie całej trasy...

A te wszystkie zapowiedzi, że chodzić po 20 kilometrów dzienni trzeba już miesiąc przed... Jasne, to pomaga, ale ani ja, ani nikt z moich znajomych nie przygotowuje się do pielgrzymki z takim wyprzedzeniem. Mówiąc szczerze nawet teraz, tydzień przed, siedzę w domu i nic nie robię.

~res

Tyle, że mi chodziło raczej o niegotowość duchową, inaczej boję się chilowo rozłąki, nie wiem czemu, od tak po prostu...

Liz

Astrum, ja do Chęstochowy mam ponad 350 kilometrów, a wątpię czy pielgrzymka idzie idealnie prostą drogą, więc jakieś 400 kilometrów przejścia pieszo, to dla mnie jest jakiś problem ^^.
Samej, czy nawet z koleżankami, mama mnie w życiu nie puści, musiałabym iść z nią, albo z tata. A na to się nie zgodzę nigdy. Kiedyś.

Astrum

No tak, Lizzy, ty masz spory kawałek :)

Kurzok

Proszę napisz mi dokładne informacje na temat tej pielgrzymki, nie dla mnie ale dla znajomej. na PW najlepiej

~res

Astrum, chodzi mi o rozłakę tym kims, wiem to głupie, ale niedawno dopiero wrócił, a ja nie mam dośc siły na takie cos : ) Głupie, ale jednak...

Ja do Częstochowy to mam ok.500 km x//


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj