Piórem Feniksa

Furin

no tak, a notatki Tolkiena, które zebrał jego syn i złączył w jedno "Silmarilion" to mitologia. To, że opowiadał bajki dzieciom, a później zrodziło się z tego coś większego to już inna sprawa. Każdy tworzy po swojemu:) Sunrise wysłałem Ci już. Mam nadzieję, że doszło:)

Yumminae Rais

Wiem, że większość ludzi ma problem z przeczytaniem Silmarillionu, ale mi naprawdę się udało, a nawet mówiłam o nim na maturze ustnej z polskiego, więc chyba nie ma sensu mnie edukować na temat jego zawartości.
Znasz jakieś inne przykłady światów wartych wspomnienia za względu na stopień skomplikowania?

Furin

Nie trzeba się od razu tak oburzać:) nie chciałem nikogo ubliżać, i zarzucać brak oczytania czy inteligencji. Chociażby Wiedźmin. Też świat ładnie opisany, z własnymi tradycjami, konfliktami itp. itd. Pewnie także przeczytałaś więc nie będę wdawał się w bardziej szczegółowy opis.

Yumminae Rais

Dlaczego wszyscy nadpisują moim wypowiedziom oburzenie w nieodpowiednich momentach? To się robi... oburzające.
Tak, czytałam. Miałam nadzieję na jakąś rewelację, przykład ogólnie niekoniecznie znany masom.

Furin

a np.: Rycerz Zakonu Siergieja Sadowa?:) a widzisz, bo tak to wygląda jakbyś się oburzała. Chociaż może tak nie jest.

Yumminae Rais

Tę kreację świata mógłbyś przybliżyć i uzasadnić, dlaczego wymieniasz ją w temacie "jak napisać dobre fantasy" (bo ja z zasady nie czytam książek o trzynastolatkach, które, w dodatku, są napisane w pierwszej osobie).
Może i wygląda, jakkolwiek swojego zasobu emotikon powiększać nie mam najmniejszego zamiaru.

Furin

Ponieważ autor pisał w młodym wieku i po latach poprawił swoje błędy i wydał ją. Może dobrze posłużyć dla początkujących, by likwidować błędy. Ale i tak dla mnie recepta na dobre fantasy to tak jak już mówiłem wcześniej, stworzenie od podstaw własnego świata. To jest tylko moje zdanie i tyle. Jeśli masz inne to już nie mój interes. Każdy myśli inaczej i każdy ma inną receptę. Raczej nie ma jakiejś idealnej, która by przypasowała każdemu, gdyż każdy ma inny styl i tok myślenia.

Satu Tähti

O Silmarillionie mój brat też na maturze z polskiego mówił. Ja czytałam i mi się podobało.
Dla mnie dobre fantasy musi mieć pomysł, pisząc je trzeba już w głowie mieć ogólny zarys wszystkiego. Bardzo pomocne w tworzeniu własnego świata są mapy, mitologia, opisy miejsc, ja w swoim robiłam kalendarium z najważniejszymi datami, bo to mi było potrzebne, a poza tym bardzo ułatwiło tworzenie logicznej całości.
Polskiej fantastyki nie lubię, jakoś mi nie podchodzi. Czytałam Sapkowskiego i Pilipiuka, ale doszłam do wniosku, ze to nie dla mnie.
Ehm i wydaje mi się, że im bardziej skomplikowany świat tym trudniej się czyta.

Yumminae Rais

Brońcie bogowie, nie czepiam się Twojego przepisu. Po prostu pytałam o konstrukcję świata z tej książki — co jest w nim ciekawego, fascynującego, pomysłowego, etc.

O. To ja mam wręcz przeciwnie — odczuwam tym większą fascynację książką, im jest bardziej skomplikowana. Polscy autorzy mają tendencję do skupiania się na fabule (co też nie zawsze im wychodzi), świat pozostawiają... nieinteresujący (przynajmniej dla mnie). Wyjątkiem podobno jest Dukaj, za którego zabierać się będę niebawem.

Furin

Więc chcesz, żebym Ci trochę opowiedział o świecie wymyślonym przeze mnie?

Ankeszu

Hm... Nieinteresujący świat? Jak dla mnie polska fantastyka ma akurat całkiem ładne perełki, np. Białołęcka (Kroniki) czy Brzezińska (Wody głębokie jak niebo). Świat jest odpowiednio wykreowany i nie blady jak takie choćby Eragony czy cuś takiego. Wygodnie się czyta a widzi się ten świat, czuje.

Czy trzeba konieznie rozdzielać świat od fabuły?
Ja naprawdę nie rozumiem, bo przecież jedno nie może istnieć bez drugiego. Zdarzenia są osadzone w konkretnym świecie, więc jak można je rozdzielać od niego?
A może, Isi, lubisz wprowadzenia typu streszczenie książki historycznej?

PS Hej, Furin, mi też prześlesz opowiadanie w Twym świecie? Ciekawa jestem, jak to wygląda. Osobno fabuła, a opis świata osobno?

Furin

Nie, nie. Tworzę mitologię. Od powstania świata prze kolejne etapy. Pracuje nad mapą, a opowiadanie pisze normalnie w oparciu o mitologię i mapę itp.

Yumminae Rais

W zasadzie nie o to mi chodziło, ale jeśli odczuwasz taką potrzebę i uważasz, że jesteś w stanie zainteresować mnie swoją wyobraźnią, to czemu nie?

Och, nie, nie, nikt Eragona za przykład nie stawiał, bo to jest jakiś tandetny kolaż. I, naturalnie, nie odbieram polskiej fantastyce prawa do perełek. Z tymi paniami po prostu nie miałam przyjemności obcować (a i nikt z moich Zaufanych mi ich nie polecał), zdążyłam sobie jednak wyrobić zdanie w starciu z najsłynniejszymi nazwiskami gatunku. Krzywdzące, być może, generalizujące, również, ale moje i bardzo prywatne.
Oczywiście, że jedno może istnieć bez drugiego. W każdym świecie toczą się tysiące historii, nie tylko ta jedna, którą opisuje autor (chociaż ta zazwyczaj obiera sobie za cel zmianę wspomnianego świata); świat żyje i istnieje niezależnie od historii, chociaż historia nie może żyć bez tego, konkretnego świata w swojej oryginalnej, niezmienionej formie. Więc, tak, świat można oddzielić od historii.
I nieszczególnie rozumiem o cóż chodzi Ci w tej ostatniej uwadze, wdzięczna byłabym za sprecyzowanie, bo nie chcę gdybać.

Furin

Tworzę mitologię od powstania świata. Piszę również o religiach, wierzeniach, wojnach, powstaniu konfliktu między dobrem a złem itd itd. Później mogę wykorzystać w swojej historii. Np. po co druidzi ukrywają swoje położenie, czym się zajmują i jaką rolę odgrywają w świecie. Jeśli przeczytasz mitologię będziesz miała jasno postawioną sytuację. Nie mówię, że nie dowiesz się tego z czytania samego opowiadania. Po prostu mi jako autorowi łatwiej jest pisać o różnych rzeczach, które dzieją się w świecie ponieważ opieram się o konkrety. Nie zgubię się w tym wszystkim. Jeżeli np w 10str. że rytuał chowania zmarłych u elfów wygląda tak a tak i będę musiał go użyć np. za 160str napiszę to w oparciu o mitologię którą znam. Nie wiem jakby to jeszcze lepiej wytłumaczyć. Tak samo jest z mapą i historią poszczególnych krajów, rozmieszczeniem, klimatem panującym na danym obszarze itp. Mapa jest w pewnym sensie powiązana z mitologią i historią. A te mogą istnieć w odosobnieniu od opowiadani ponieważ są to tylko pomoce dla autora, by łatwiej było pisać. Mamy zbudowany świat, znamy go od podszewki i możemy w nim robić co chcemy w miarę możliwości. Może stworzyć konflikt pomiędzy tymi a tymi, czy zdetronizować króla przez jakąś mało chwalebną postać. Zapisujemy następne karty historii świata poprzez opowiadanie. Mamy ogromne możliwości.

Ankeszu

Ale jeśli ktoś nas wprowadza do świata (wciąż mówię o fantasy "w innym świecie"), nie sposób chyba ominąć pewnych podstaw świata - chociażby klimatu ;), w większości też mentalności ludzkiej i nieludzkiej,co z kolei prowadzi do historiii... i tak dalej.

Polecam te dwie panie. Swoją drogą, ciekawią mnie najsłynniejsze nazwiska gatunku, które ich nie uwzględniają, a przynajmniej Białołęckiej...

Ostatnia moja uwaga do Ciebie dotyczyła wstępów typu: opisuję szczegółowo, jak cuś wygląda. Częściowo (jakkolwiek głupi to przykład) Bolesław Prus tak zrobił w Faraonie, wprowadzając czytelników w świat egipski. Z takim "streszczeniem" czasem się spotykam na blogach, ale jakiegoś konkretnego tytułu książki to chyba nie zdołam przytoczyć... "Życie toczyło się wokół Żyznej Rzeki. Niemal wszystkie wsie i miasta powstawały wokoło niej, tak wzrastała potęga Państwa Cudów. Ludzie dzięki handlu z krasnolusdami z Wysokich Gór bogacili się i te początkowo małe, biedne osady rozrastały się. A to wszystko z wolą bogów, bo tak sdtworzyli ten świat: strumyk, który zasila brzegi, życiodajne deszcze (...)" i tak dalej, aż do zudzenia. O bogach, powstaniu świata, o krajach, o najważniejszych miastach i ich specjalizacjach (ceramika/stal/itp.) niby książka od historii opowiada nam o Mezopotamii czy Starożytnej Grecji.
Czy takie wprowadzenie w opowieść może być dobre? Pytam wszystkich. Jak uważacie? Bo dla mnie to trochę nadgorliwość młodych autorów (taaak! stworzę sobie własne śródziemie, co z tgo, ze takie samo!) albo ich nieporadność w pokazaniu świata inaczej.

Furin:
Hmmm, to co piszesz wygląda całkiem logicznie i spójnie. Tylko... No, nie wiem jak inni, ja bym nie potrafiła zabrać się do pisania opowiadania w świecie, który znam zbyt dobrze. Wtedy już niczym mnie nie zaskoczy, nie wykręci nagle mego opowiadania w sposób, którego się nie spodziewam.
Parę dłuższych opowiastek fantasy które popełniłam zaczęły się "omyłkowo" - ot, zaczęłam coś skrobać bez ładu i składu, potem myślałam o tej historii przed zaśnięciem i pojawiały się szczegóły, pierw począku jakiejś historii, a potem jej tła. Świat istnieje obok moich bohaterów, z nimi, ale są jego integralną częścią. Nie potrafiłabym pisać historii o tych postaciach bez tła każdej z nich - pochodzenia, czynników społecznych i klimatycznych, które ich ukształtowały, a przecież to tworzy świat.

Yumminae Rais

To nie wygląda jak opowieść o świecie, tylko spis preferencji jego autora.

Białołęcka ma dziwny pogląd, który kłóci się z moim, więc raczej... cóż, nie sięgnę. Sapkowski, Ziemiański, Pilipiuk, Kossakowska. Kres jeszcze leży obok łóżka, a reszta chyba już się do tych bardziej znanych nie wlicza.
Zabawne, że nie dalej jak wczoraj powiedziałam autorowi w ocenie, że taka procedura nie jest dobra (co prawda na temat bohatera, ale i tak wychodzi na to samo). Preferuję spychanie na stumetrową głębinę — utoniesz lub nauczysz się pływać.

Furin

To wszystko o czym pisałem pomaga tylko autorowi, by nie zgubić się w historii, którą chce przedstawić. Bohaterów także trzeba stworzyć, jakoś ich wpleść w wydarzenia. Wszystkich informacji o świecie dowiadujemy się przez bieg wydarzeń. Taki wstęp raczej nie jest za ciekawy. Lepiej gdy dowiadujemy się o wszystkim przez akcje i doświadczenia bohaterów. Jeżeli autor by chciał opublikować dodatkowo mitologię to czemu nie. Ale to mógłby zrobić po wydaniu serii książek na zakończenie swych dzieł. Wtedy czytelnik zainteresowany np.: "czemu elfy teraz mieszkają w centrum kontynentu, gdy ponoć kiedyś mieszkały na wybrzeżach. Sięga następnie do mitologii naszego świata i czyta. "Aha, to kiedyś ludzi przegnali ich z wybrzeża, musieli uciekać. Ale czemu ludzie to zrobili?" czyta dalej i myśli "No tak, zostali dotknięci przez złe moce, które kazały im walczyć z wszystkimi których napotkają na swojej drodze. Teraz wszystko rozumiem." Czytelnik zaciekawiony światem, chce się dowiedzieć o nim wszystkiego. Jednak nie zrobiłbym tego w ten sposób, że cała tą historie przedstawiam na początku opowiadania, bo wtedy jak mówiłaś świat czytelnika niczym by nie zaskoczył, nie zmuszał do domysłów, szukania, nie pozostawiał by pewnego niedosytu, który chciałby uzupełnić.

Ankeszu

Yumminae Rais

Ankeszu

A, przeprazam. Myślałam, że to "to" się odnosi jeszcze do mnie. xD

Za jaki pogląd nie masz ochoty sięgnąć po Białołęcką? (Nie wiem, czy to związane z tematem, ale... w sumie, jakoś też, bo się tyczy różnych preferencji czytelników ;)


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj