Piórem Feniksa

Astrum

Zira nieznacznie skinęła głową. Wpatrywała się w zamknięte wrota, obok których stali. Była niezwykle podekscytowana, targała nią ciekawość i chęć dostania się do wnętrza labiryntu natychmiast. Jednak na jej twarzy nie było widać żadnych emocji. Stała bez ruchu, z wysoko uniesioną głową.

Tiere

- Ile osób ma wziąć udział w wyprawie? - zapytała Shean po pewnym czasie, zwracając się do ogółu. Powoli przechadzała się w tę i z powrotem, z rękami założonymi na piersi i wpatrywała się w zamknięte odrzwia.

Satu Tähti

- O to trzeba zapytać jedynego, jak na razie, mężczyznę w tym towarzystwie - powiedziała podnosząc głowę i przeciągając się lekko. Z kieszeni skórzanych spodni wyciągnęła mały flakon z jaśniejącym blado płynem. Ściągnęła z szyi Incubusa i wlała mu do pyska kilka kropel, potem położyła go na ziemi szepcząc coś po japońsku. Wąż zasyczał cicho i po chwili zniknął między kamieniami.

Nadiel

Marcus Nathan, który przez chwilę trwał zamyślony, patrząc w gwiazdy, teraz jakby się ocknął.
- Witam, Zira - powiedział. Po chwili wstał i nic nie mówiąc, oddalił się pozostawiając zgromadzonych. Znikajac w cieniu, rzucił spojrzenie na tyle stanowcze, że wszyscy zrozumieli, iż musi coś przepyśleć i pragnie pozostać sam.

Nawia

- Witam piękne panie! - zawołał głośno mężczyzna zjawiający się w kręgu światła. Ukłonił się aż do ziemi, zamiatając piach kapeluszem z wielkim rondem. - Ciebie również, moje dziecko - powiedział do Shean, ledwo zatrzymawszy na niej wzrok. Przez chwilę szukał najciekawszego obiektu, na którym mógłby zawiesić oko i - oczywiście - znalazł go. Kyoko Takahashi.
- Moje uszanowanie, piękna damo - rzekł, jego zdaniem nonszalanckim głosem, po chwili próbując ucałować jej rękę, patrząc głęboko w oczy. - Miluśkie... zwierzątko...
Poza dwuznaczną wypowiedzią puścił dziewczynie oczko, a w myślach już nastawiał swój policzek do uderzenia. Jeszcze nigdy się nie zawiódł.

Satu Tähti

Kyoko spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się nikle, przez chwile jej źrenice przybrały koci kształt, lecz gdy mrugnęła stały się normalne.
- Witam, panie...? - Spojrzała nań pytająco. O dziwo jej ton nie był nawet trochę zabarwiony zwykłym dla jej rasy lekceważeniem. Owszem, brzmiał trochę cynicznie, ale u niej to było normalne. Bez pośpiechu wstała ze swojego miejsca, a metalowe klamry przy jej butach zadzwoniły cicho.

Nawia

Na ten dźwięk dreszcze przebiegły przez całe jego ciało.
- Ach... No tak, nie zdążyłem się przedstawić... - Wydawał się lekko zmieszany, lecz tylko na ułamek sekundy. Za chwilę zwów powrócił do swojej dawnej postawy i przedstawił się z nonszalanckim uśmiechem na ustach. - Jestem Johnny. Po prostu Johnny. Ale ty, kotku, możesz mówić do mnie jak tylko zechcesz.

Satu Tähti

- Kotku? - Spojrzała na mężczyznę kpiąco. Wyciągnęła z kieszeni obcisłych, czarnych spodni coś, jakby małą pigułkę. Pochyliła się i wzięła na ręce węża, który przypełzł doń, wykruszyła pigułkę do jego pyska i pozwoliła by oplótł się wkoło jej nadgarstka. Jej wzrok znów padł na mężczyznę.
- Cóż, nie wydaje mi się, by było panu w smak słuchanie z moich ust wyzwisk, bo skoro mogę się zwracać do pana jak mi się podoba, takowych mogę używać często - powiedziała patrząc mu w oczu, na jej ustach błądził cyniczny uśmieszek.

Nawia

- Czemu tak od razu na pan? A tak zmieniając temat, gdzie reszta ekipy? - teraz zwrócił się już do wszystkich, odwracając się plecami do niedawnej rozmówczyni. - Ominęło mnie coś?

Satu Tähti

- Marcus gdzieś poszedł, a ci, których tu widzisz, to na razie wszyscy - odparła Kyoko. Wyciągnęła z kieszeni srebrną papierośnicę i wyciągnęła papierosa.Włożyła go do ust i zapaliła. Wciągnęła pachnący dym głęboko do płuc i po chwili wypuściła w przestrzeń. - Chcesz? - zapytała mężczyznę.

Nawia

Johnny przez chwilę zastanawiał się, czy olać kobietę, czy jednak nawiązać nić porozumienia. Może jednak kiedy indziej pobawi się w podbijanie niewieścich serc.
-Zobaczmy, co palą w waszych okolicach - powiedział, sięgając po tytoń wyciągnięty w jego kierunku. - Przepraszam, nie dosłyszałem pani imienia?

Satu Tähti

- Kyoko, Kyoko Takahashi - przedstawiła się z lekkim skinieniem głowy. - A to Incubus -Wskazała na węża.
- Życzy pan sobie ognia? - zapytała. Potarła kciukiem palec wskazujący, na którym zaraz pojawił się mały płomień.

Tiere

Shean usiadła po turecku na ziemi, patrząc na rozmawiających. Była tak skupiona, że przemilczała nawet zwrot "dziecko". Chwilę potem wyjęła z kieszeni dżinsowej kurtki średniej wielkości złoty zegarek. Zerknęła nań i zamyśliła się, wsłuchując w tykanie wskazówek. Zamrugała kilkakrotnie, schowała go z powrotem i nasłuchiwała, wpatrując się w dal.

Nawia

Uśmiechnął się lekko.
-Dziękuję serdecznie - odparł, odchylając się już z podpalonym papierosem. - I niezmiernie miło mi panią poznać.
Ukłonił się ponownie, lecz teraz już nie tak nisko, bez przesadnej grzeczności.

Satu Tähti

Uśmiechnęła się lekko, a o dziwo jej uśmiech był szczery.
- Wydaje mi się, że lepiej się dogadamy nie zwracając się do siebie per 'pan, pani' - powiedziała. Znów usiadła na kamieniu i pochyliła się odpinając metalowe klamry wysokich butów. Zaklęła cicho odwijając długą cholewkę, jej łydkę okrywał pokrwawiony bandaż.

Nawia

-Też mi się tak wydaje, Kyoko, ale teraz pokaż mi tą swoją nogę.
Uklęknął przy jej nodze i już nie zważał na jej reakcję. Z torby podróżnej wyciągnął czystą szmatkę i rozwinął na dłoni. Ukazały się tam przeróżne zioła, od których biła ostra woń.
- Spokojnie, mała, znam się na tym - uspokoił dziewczynę i wziął się do roboty.
Z torby wyczarował jeszcze glinianą miseczkę i moździerz. Dobierając odpowiednie składniki, ważył w palcach każdy z nich i, ustaliwszy w ten sposób proporcje, wrzucał do naczynia. Następnie rozgniatał całość na papkę przy dźwiękach mruczanej cicho melodii. Dodał jeszcze po kropli dwóch olejków, wymieszał i lekarstwo było gotowe.
- Teraz potrzebna mi jest twoja pomoc. Musisz się trochę rozebrać...

Ankeszu

Reishaw, stojąca nieruchomo dotąd i ledwie mruganiem witająca kolejnych przybyszy, drgnęła nagle. Wyglądało jednak na to, że nie zwraca uwagi na towarzyszy; wzrok starej kobiety był mętny, jakby zamyślony... Spojrzała w górę, a potem prędko po twarzach dokoła. Coś czuła, coś nieprzyjemnego i odrażającego, i nie był to chyba dym, nie, lecz wrażenie raczej... Wewnętrzne.
- Idźmy już! - odezwała się, w ochrypłym głosie zabrzmiała panika. - Już! Natychmiast! Panie Marcusie!

Satu Tähti

Zakaszlała i spojrzała na niego jakby był szalony.
- Że co? - Próbowała wyrwać nogę z jego uścisku, jednak nie dała rady. W końcu czując większy ból ze zrezygnowaniem sięgnęła do zgrabnie ukrytego zamka ciągnącego się przez całą długość nogawki jej spodni i rozpięła go powoli aż do połowy uda.

Nawia

- Oj oj oj, paskudne to trochę - Johnny popatrzył z podziwem na ranę. - A pani to się tak nie spieszy, ranną muszę opatrzyć. To coś niecierpiącego zwłoki?

Satu Tähti

- to nic takiego - mruknęła. - Zresztą, poradzę sobie z tym sama. - dodała i podniosła się z miejsca.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj