Piórem Feniksa

Astrum

Czytałam od zawsze. A dokładniej - od kiedy nauczyłam się czytać. Pisanie również niezwykle mi się podobało.
Jednak nie zaczęłam od prozy, ale od wierszy. Sama nie wiem, jak to się stało. Po prostu pewnego dnia zobaczyłam kartki. Takie zwykłe, luzem leżące na stole, czy w innym typowym dla kartek miejscu. Sięgnęłam długopis i zaczęłam pisać. Sama nie wiem, o czym był mój pierwszy twór. Ze swoich pierwszych wierszy (napisanych w wieku mniej więcej ośmiu lat) pamiętam wiersz o łące, o snach i o mojej siostrze. Później spisywałam je w szesnastokartkowych zeszytach w trzy linie, które gdzieś schowałam, choć nie pamiętam gdzie.
Później zaczęłam pisać książki w zeszytach. Pierwsza i jedyna, jaką udało mi się ukończyć nosiła tytuł "Kwiat krzweu róży". Opowiadała o kobiecie i mężczyźnie, którzy wzięli ślub. Jego w dzieciństwie nazywali Krzewem (!), ją Różą. Ich córka nosiła pseudonim Kwiat, czego można się było domyślić. Później ta córka miała męża i dwoje dzieci: Jasia i Małgosię, bliźnięta, rzecz jasna. To była moje pisarska porażka, choć wtedy sądziłam, że odkryłam w sobie talent. Szczególnie ambitna była scena porodu, który trwał... ja wiem? pięć minut?
Później, w różowym zeszycie pisałam o trzech przyjaciółkach. Skończyłam, gdy rodzice jednej z nich zginęli w wypadku, a ona wyprowadziła się gdzieś, nie wiadomo gdzie, tracąc z dawnymi znajomymi kontakt. Na szczęście, stosunkowo szybko zrozumiałam, że dalsze pisanie tej powieści nie ma sensu.
Mój pierwszy blog został założony pod wpływem chwili. Gdy ta chwila minęła, nie mogłam sobie nawet przypomnieć jego adresu. Świadoma bzdur, jakie tam wypisywałam, nigdy więcej nie weszłam na tę stronę.
Kolejne blogi były już lepsze, a raczej ja byłam na tyle głupia, że nie zauważyłam oklepanej fabuły, fatalnego stylu i komercji, po prostu. Teraz te blogi nie istnieją.
Przełomem była Scholastyka. Dziewczyna, którą pokochałam, i z którą się utożsamiłam. Koncentrowałam się na jej psychice i to sprawiało mi satysfakcję, choć w jej życiu nie było wielu zaskakujących zwrotów akcji. Przerwałam to opowiadanie po napisaniu zaledwie kilku postów. Początkowo miałam w planach powrót, teraz zaczynam wątpić, czy to na pewno dobry pomysł.
Od tej pory mam kryzys. Stać mnie tylko na krótkie opowiadania, o wątpliwej jakości. O prowadzeniu bloga nie może być mowy, choć ostatnio rozważam możliwość reaktywacji tego, na którym publikowałam właśnie te krótkie utwory.

Sądziłam, że wyjdzie tego mniej. Wyszło za długo i nudno. No bo w końcu nudne były moje początki pisania.

Martyna_K

Ja jestem za tym, żebyś bloga założyła. Może to być właśnie zbiór opowiadań lub innych tworów. Wtedy dowiesz się, co inni o tym myślą i, o ile będą szczerzy, jakie błędy popełniasz. A Twoja historia wcale nie jest nudna. Gdyby ktoś poznał moją... matko.

Astrum

Może mój problem polegał właśnie na tym, że spotkałam niewielu szczerych ludzi? W kwestii mojego pisania, oczywiście.
Więc jaka był twoja historia? :)

Martyna_K

Wiesz, może kiedyś założę odzielny temat i ją opiszę, ale jeszcze nie jestem pewna :D

Astrum

Załóż, załóż :)


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj